De Trans Mongolië Express deel 1
13 augustus 2013 - Listvyanka, Rusland
`Paaaasport, passport!' vervolgd door voor ons onverstaanbare norse Russische zinnen. 'Tieeecket, ticket!' met nog meer moeilijke Russische woorden. We stonden vol bepakking ruim van te voren bij het juiste spoor en de juiste coupé. Er helemaal klaar voor dachten we, al dachten de Russische vrouwen die alles controleerden daar anders over. We toverden alle mogelijke papieren en documenten tevoorschijn, maar het gaf hun niet de doorslag om ons binnen te laten.
Wij hadden onze treinreis geboekt bij de Treinreiswinkel en hadden voor het eerste traject Duitse tickets (inclusief een vertaling) meegekregen, maar er stonden geen namen op vermeld, dus het systeem van de Russische vrouwen was in de war. Er werden meer mensen bij gehaald via de portofoon, eerst de hoofdverantwoordelijke van de trein, vervolgens een verantwoordelijke van het station en hoe geduldig en rustig wij alles afwachtten, was het blijkbaar ook noodzakelijk om politie op te roepen. De tickets en paspoorten werden door iedereen bestudeerd, er werd druk doorgebeld en daarbij begon het ook nog zachtjes te regenen.
Toen de tijd begon de tikken, de trein zou over een paar minuten vertrekken, werd de knoop doorgehakt: we mochten mee. Opeens was er een kleine chaos, we moesten zo snel mogelijk de spullen pakken en werden letterlijk de trein in geduwd. Nog voordat we in ons coupé waren gaan zitten, kwam de trein in beweging.
Het leven in wagon 9, coupe 29-31, was begonnen. We hadden met z'n 4-en een coupé met 2 stappelbedden. Aan het einde van de wagon bevond zich de wc (tevens ruimte om je te wassen wegens het ontbreken van een douche) en een heet water tank waar we water voor thee, koffie en noodles konden halen. De eerste stop, Irkutsk en het Baikalmeer, lag nog 4 dagen en nachten voor ons. Tot die stop zouden we 5 tijdzones passeren, terwijl de trein zelf Moskou tijd aanhoudt. De enige uitzondering daarop bleek de restauratiewagon, ervaarde Diederik de eerste avond. Die sluit om 12 uur 's nachts lokale tijd. Echter was hij op dat moment aan de andere kant dan waar onze wagon ons bevond, en kon hij niet door de trein terug komen. Gelukkig bleek er een uur later een stop te zijn, waardoor hij de mogelijkheid had om buiten de trein om, weer in de juiste coupe in te stappen.
Verder vulden we de tijd voornamelijk met lezen, eten wanneer je honger hebt en drinken wanneer je dorst hebt. Op de verschillende kleine stationnetjes die we aandoen staan locale Russische vrouwtjes hun waar, variërend van gerookte vis tot lauw bier tot fruit en groente, aan te bieden. Op deze manier kunnen we ons noodle-dieet wat afwissen met gezonde dingen. Daarnaast leerden we steeds meer andere reizigers kennen. In onze wagon zaten enkel Russen, waarbij er een gezellig contact ontstond met onze 13jarige buurjongen. Door middel van het boekje 'wat en hoe in het Russisch' werden er hele gesprekken gevoerd.
Op de 3e avond kwamen we door contact met een Frans stel terecht in hun coupe en zaten we zo ongeveer op schoot bij drie Russische 65+ ers. Zij reisden van Irkutsk naar Moskou en terug. Omdat de reis voor hun relatief duur is en ze familie op veel plekken langs het spoor hebben wonen, kwamen familieleden bij de vele kleine stops die de trein maakt, eten brengen. Dit deelden ze met veel liefde met ons, waarbij melden dat je inmiddels wel genoeg hebt gehad niet werd geaccepteerd. Vooral vrouwen moesten goed eten, anders komt het niet goed met de wodka. De gesprekken waren vrij lastig, aangezien ze nauwelijks Engels konden, maar met handen en voeten hebben we geprobeerd om te kletsen. Tussen het praten door zongen ze ook graag, naar onze mening behoorlijk vals, wat Russische liedjes voor ons. Met de andere internationale reizigers kon makkelijker gecommuniceerd worden en werd het door de wodka (al dan niet met jus) en bier (dat in Rusland gerust in 2 a 3 liter petflessen zit), steeds gezelliger.
Na vier dagen en nachten in de trein, die sneller voorbij gingen dan verwacht, kwamen we 's ochtends aan op station Irkutsk. Het eerste dat daar geregeld moest worden waren onze treintickets voor het volgende traject. We hadden een adres gekregen waar we deze op konden halen. Omdat het in een heel afgelegen gebied lag kozen we voor de taxi. Valentijn en Diederik bleven wachten met de tassen en Manuel en ik zochten de goedkoopste taxi uit. Dit bleek een taxichauffeur met haast te zijn. De taxichauffeur haalde gerust aan alle kanten andere auto's in en probeerde overal zo snel mogelijk tussen het verkeer door te komen. Door de vele onverwachte bochten en het abrupte remmen werd ik daar behoorlijk misselijk van. Maar we hebben de tickets gescoord en daar ging het om.
Vanaf het treinstation gingen we met de tram naar het busstation om vanaf daar met een minibusjes naar Listvyanka te gaan, een dorpje aan bet Baikalmeer. Het Baikalmeer is het diepste meer wereld en voor veel Russen een echte vakantieplek. Het grootste deel van het jaar is het meer bevroren, maar gelukkig zijn wij er in de zomer. Aan het begin van de middag kwamen we daar aan en zijn we op zoek gegaan naar ons hostel, een ecohostel gebouwd van hout. Verder hebben we in de middag het kleine touristische dorpje verder verkend.
In de avond kwam opeens het Franse stel, dat we eerder in de trein ontmoet hadden, ook (na wijziging van hun plannen) aan in het hostel, gezellig. We besloten om de volgende dag gezamenlijk een wandeling langs het meer te maken, om meer van de omgeving te zien. Van horen zeggen bleek er een route te zijn van meerdere uren naar het volgende dorpje. We hadden dit wellicht wat onderschat qua afstand en we dachten dat er wel een paar bordjes of paaltjes zouden staan. Dit was niet het geval, waardoor we het beginpunt al niet konden vinden en de heuvels/bergen in zijn gelopen. We kwamen op mooie uitzichtpunten uit, maar nergens een teken van de route. We besloten daarom aan de andere kant af te dalen, ook al lag er niet een echt paadje en gelukkig kwamen we toen (2 uur verder) uit op het beginpunt van de route.
De route ging over de rotsen langs het meer, af en toe stijl klimmen naar boven en vervolgens weer wat af te dalen. We hadden steeds mooi zicht op het meer en hebben zelfs een zeehondje gezien (best uniek, want hoe zijn zeehonden ooit in het meer terecht gekomen...). Uiteindelijk duurde de wandeling, inclusief onze omweg en een lunchpauze, 7.5 uur. Iets langer dan verwacht. We waren blij dat het volgende dorpje een mini-supermarktje had, omdat we wat te weinig drinken mee hadden. Na nog een korte duik in het meer (van 6 graden), hebben we de boot terug gepakt naar ons eigen dorpje en bleken we dik 25 kilometer op en af te hebben gelopen. We sloten de dag af met het eten van omul-visjes die alleen in het Baikalmeer voorkomen.
De laatste dag in Listvyanka hebben we nog van de zon genoten en zijn we in de middag weer naar Irkutsk gegaan. Naar onze mening geen spannende stad, dus het was prima om de trein rond een uur l0 's avonds te pakken, op naar Mongolië. Wordt vervolgd.
Foto's: http://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/
English Highlights
Although the metro in Moskou sometimes seems hard to manange, Finding the correct trainstation for the start of our Trans Mongolian Experience sometimes seemed harder. Moskou contains 3 trainstations in a range of 500 meters, so asking around in our poor Russian and waving our hands. Thankfully we were in time to buy some more water, beer and fruit.
When our train arrived at the track, we expected fast boarding. But because our tickets didn't listed our names the Russian system shut down. Train captains arrived, station managers and even the Russian police came to have a look. After 30 minutes standing in the rain, 2 minutes before departure time, we were forced in the train. Our journey started!
Four days and four nights in the train means reading, testing each other laughing and drinking a lot of beer and Vodka. We ended up with French people, Italians and Russians of course. Sharing is caring, so we got offered food and drinks.
After days living in the train we got of in Irkutsk and visited the Baikal Lake. We did a 25km hike where we of course got lost. Two more days chillin' at the lake prepared us for the next train ride to Mongolia.