One week in paradise

Op 3 maart vertrekken we vanaf Auckland airport. Na 5 uur vliegen komen we, vliegend over helderblauw water waarin je het koraal vanuit het vliegtuig kan zien, aan op Tahiti. Op 2 maart wel te ver staan. We zijn al vliegend de tijdsgrens overgestoken en zo krijgen wij er in 2014 een dag extra bij. Zodra we het vliegtuig uitstappen worden we omarmd door de warme lucht en aangekomen in de aankomsthal verwelkomd door een swingende dame begeleidt door 2 grappige mannen met gitaar. Omdat Tahiti onderdeel is van Frans Polynesië, dat weer een kolonie van Frankrijk is, gaat de paspoortcontrole soepel. Zo soepel dat we niet eens een stempel krijgen, ook niet nadat we dit gevraagd hebben. Aan die gekkigheid doen ze blijkbaar niet in een Europees land.

Wanneer we als tijdreizigers op 2 maart het vliegveld van Papeete uitlopen komen we erachter dat 2 maart een zondag is en dat er blijkbaar geen bussen rijden. Frans Polynesië is niet bepaald een backpack bestemming, dus besluiten we te liften naar het centrum. Dit gaat erg voortvarend en al snel staan we in het verlaten centrum. Uhm, paradijs.. Niet echt. We regelen boottickets voor de volgende dag en proberen een relatief goedkoop onderkomen te vinden. We slapen uiteindelijk, na lang zoeken naar de goedkoopste optie, in een hostel voor ruim 60 euro gezamelijk, de duurste nacht tot nu toe (en dat houden we graag zo). De volgende ochtend hebben we nog wat tijd in het stadje, dat weer is gaan leven. Nu lopen we over gezellige marktjes, zien we vrolijke mensen en op vele plekken luisteren we naar tropische gitaarbandjes.

Voordat we de boot naar Moorea nemen slaan we voor de hele week boodschappen in. Tahiti is al niet goedkoop, Moorea nog minder. Veel te vol beladen met boodschappen zoals blikjes tonijn, rijst, pasta's en diverse sauzen, onze backpacks, daypacks (met een stapel boeken) en tent, luchtbed en toebehoren begeven we ons naar de boot. Het zweet parelde op ons voorhoofd. Tijdens de boottocht worden we vergezeld door dolfijnen, met baby's. Ze springen enthousiast door de golven die de boot aan de achterkant veroorzaakt.

Aangekomen op Moorea nemen we de bus naar de camping. Dit luxe eiland, voor vele Amerikanen een honeymoon bestemming, is enkel in een backpackersbudget in te passen als je gaat kamperen. Gelukkig kan dat (en vinden we dat ook nog eens heel leuk) en al in de bus verbazen we ons over de waanzinnig blauwe kustlijn. Het eiland ligt in een soort krans van fel lichtblauw water. We zetten onze tent op en verkennen het kleine dorpje en het dichts bijzijnde strandje. Wauw, alsof we een ansichtkaart zijn binnen gewandeld. 's Avonds bereiden we in de campingkeuken ons eten dat we aan het water bij ondergaande zon opeten. Dit is absoluut paradijselijk.

De volgende dag huren we kayaks en gaan we een stukje langs de kust peddelen. Het doel is om haaien en roggen te spotten. De eerste haaien zien we al snel onder de kayak door zwemmen. Op een bepaalde plek, op een zandbank waar het water slechts anderhalve meter diep is, zitten er super veel. Wat doe je dan? Snorkel op, de onderwatercamera paraat en het water in. Enigzins gespannen snorkelen we de eerste meters en zien we de haaien, blacktip reefsharks tot 1.5 meter, langs en onder ons door zwemmen. De pijlstaart roggen die er ook tussendoor zwemmen en soms zo dichtbij komen dat het lijkt alsof ze je willen knuffelen, vinden we eigelijk spannender. Als we weer in de kayak verder peddelen langs mooie strandjes komen we bij van de bijzondere ontmoetingen onder water. Echt super gaaf!

Om de onderwaterwereld nog beter te ontdekken worden we de volgende ochtend opgepikt om te gaan duiken. We stappen de boot op en alleen al de tocht naar de eerste duikspot is erg mooi. De duikspots liggen buiten wat ze noemen de koraalrand, waar de zee een stuk wilder is. Omdat er ook meer wind stond dan de dagen ervoor waren de golven erg hoog. Enigzins verbaasd keken we de duikinstructeurs aan, maar het was toch echt de bedoeling dat we daar naar beneden gingen. We waren in 2 groepen ingedeeld, wij uiteraard bij de minst ervaren groep. Als tweede groep daalden we langs het touw af. Al bij de afdaling verloor ik onze instructeur uit het oog en kon ik Manuel nog maar net zien. Het zicht was niet meer dan 2 meter. Op de zeebodem aangekomen, nog hangend aan het touw, bleek dat dit reden was om weer omhoog te gaan, gelukkig.

We gingen naar een andere spot waar het zicht beter zou moeten zijn. Vanuit de boot konden we de bodem op ruim 20 meter onder ons zien, dat leek goed. We maakten ons wel wat zorgen over de extreem hoge golven, die ons bij het stil leggen van de boot al misselijk maakten. Dit vormde echter geen belemmering voor de instructeurs en dus plonsden we het water in. Dit maal geen touw om aan af te dalen. Na zo'n 8 meter de diepte in kreeg Manuel erg last van stekende pijn in z'n voorhoofd. Ook na even wachten en weer iets omhoog gaan verdween dit niet. Een vervelende situatie onder water. Manuel besloot weer naar boven te gaan, en als duikbuddy wilde ik mee. Dit vond Manuel en tevens de duik instructeur niet nodig. Nadat ik zag dat Manuel het wateroppervlakte weer had bereikt, daalde ik verder af. Niet wetende dat de boot boven rondjes was gaan varen en op 150 meter van Manuel verwijderd was. Daar moest Manuel, met zijn hoofdpijn, naartoe zwemmen en de aandacht van trekken. Een enorme opgave in de wilde golven, maar uiteindelijk lukte dit en vaarde de boot hem tegemoet.

Ondertussen was ik afgedaald en merkte ik dat de stroming daar niet minder was, ik werd over de zeebodem van links naar rechts meegenomen. Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt en vond ik niet prettig. Omdat mijn duikbuddy weg was, probeerde ik de duik instructeur goed in de gaten te houden en duurde het even voordat ik van het onderwater leven kon genieten. Er was geen gekleurd koraal, wat er maar vreemd en bruinig uitzag. Wel zwommen er de mooiste felgekleurde vissen tussen, waarvan ik er al veel kon herkennen van eerdere duiken. Af en toe kwamen er ook haaien (blacktip reefsharks en grey sharks) langs zwemmen, nu niet alleen naast of onder mij, maar ook boven mij. En toen zag ik ineens een zeeschildpad waar ik, tegen de stroming in, naartoe probeerde te zwemmen. De schildpad vond mijn aanwezigheid net zo interessant en de duikinstructeur beelde onder water uit dat ik op mijn mondstuk moest drukken, waar meer bubbels uitkwamen. De schildpad zwom tot enkele centimeters voor mij wat een super bijzondere belevenis was.

Nadat ik het sein 50 bar had gegeven (waarna je moet stijgen), haakte de duik instructeur in en mocht ik nog even op zijn reserve slang mee, zodat we langer onder water hadden. De 2 anderen in onze groep waren Chinezen met zulke kleine longen dat ze nog lang niet aan 50 bar zaten. Nadat ik nog een aantal minuten gearmd zwevend over de zeebodem ging was het tijd om te stijgen. Aangekomen in de boot zat Manuel er als een hoopje ellende bij. Inmiddels 50 minuten verder had hij nog steeds erge hoofdpijn, maar ook enorme last van zeeziekte. Terug aan land regelde ik dat we enkel voor mijn duik hoefden te betalen en de rest van de dag lag Manuel bij te komen en ik te lezen.

Die nacht veranderde ons zonnige paradijs in een storm- en regenachtig eiland. In de ochtend waaide het nog stevig, maar was het weer goed genoeg om een scootertocht te doen. De enige verharde weg loopt 62 kilometer om het eiland, een mooi tripje. Met schitterende uitzichten over het blauwe water en de luxe resorts met rieten huisjes op palen boven het water, reden we, af en toe schuilend voor de regen, het eiland rond. De volgende dag was de zon ook ver te zoeken en regende het om de haverklap. Ook in het paradijs kennen ze dus slechte dagen. Omdat we door de regen niets konden ondernemen hebben we onze boeken maar uitgelezen en de momenten dat het wel droog was gezellig buiten gezeten met onze taxfree meegebrachte drankjes.

Gelukkig klaarde het de dag erna weer op en was de zon weer aanwezig. Omdat het nog wel behoorlijk waaide, was Manuel in de mogelijkheid om een kite te huren. Het eerste half uur suisde hij over het het blauwe water heen en weer. Totdat de wind opeens ging liggen en de kite zich niet meer liet oplaten. De kitesessie zat er dus plotseling op en hij moest nog een klein stukje met de kite door het water terug lopen. Waarschijnlijk door territorium van een triggerfish, want met een (kleine) bloedende beet kwam hij het water uit. De triggerfish (aan de kust maar max 20 cm) bleek gevaarlijker dan de haaien. In de middag relaxten we nog aan het schitterende strand.

We konden geen genoeg krijgen van het snorkelen en daarom huurden we de volgende dag weer een kayak om de haaien op te zoeken. Weer zwommen we lange tijd boven en tussen deze indrukwekkende dieren in. De tweede keer was al minder spannend, al waren we nog steeds geen fan van de roggen die soms akelig dicht naar ons toe zwommen. We probeerden weer onderwaterfoto's te maken, maar doordat het water zo helder is en de zon zo fel scheen was het lastig om geen overbelichte foto's te maken (waar je je al niet druk om moet maken in het paradijs, zwaar hoor). In de middag wilden we een wandeling maken door de bergen op het eiland, maar zonder kaartjes en duidelijke informatie konden we geen leuke routes vinden. Het eiland was duidelijk niet gemaakt voor wandelaars, helaas. Daarom werd het een strandwandeling en hebben we voor het eerst het stand up paddle-en uitgeprobeerd. Leuk om eens te doen.

De laatste dag, voordat we in de middag de boot terug zouden pakken naar Tahiti, waagde Manuel zich nogmaals aan het kiten. Deze keer stond de wind beter en hield die ook langer aan. Het was soms goed sturen tussen de bootjes door die bij het strand voor anker lagen, maar het zag er weer spectaculair uit. We douchten daarna op de camping en lieten daar onze camping spullen achter, die hebben we (waarschijnlijk) niet meer nodig.

Wegens gebrek aan een goede bus dienst liften we weer naar de boot, waarbij we het geluk hadden dat een luxe touringbus met airco en gezellige muziek ons voor niks mee wilde nemen. We kijken voor de laatste keer naar de mooie kustlijn en varen in een half uur tijd terug maar Tahiti waar het vliegtuig vertrekt. Het was een heerlijke week, maar we zijn om wel weer toe aan wat meer actie, tijd om door te reizen! 

http://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/