Relax man!

Jamaica lag niet op de planning om te bezoeken, maar toen we onze vlucht wilden boeken van Panama naar Cuba kwamen we erachter dat we voor dezelfde kosten via Jamaica konden vliegen. Zo ontstond het idee om in acht dagen een groot deel van het eiland te bezoeken.

We kwamen echter niet zonder horten of stoten aan in Jamaica. We hadden een tussenstop in Miami. We waren even vergeten dat je in de VS met een tussenstop door de douane moet (anders dan in bijvoorbeeld Europa). Dit betekent dat je een ESTA nodig hebt, het visum voor de VS. Bij het inchecken in Panama werd gevraagd naar onze kopie daavan. Uhm, die hadden we niet maar gelukkig hadden we voor een eerdere tussenstop in Los Angeles wel een aangevraagd (die nog geldig is). Gelukkig wilde de beamte wel op onze naam in het systeem zoeken. Voor mij geen probleem, maar voor Manuel een stuk ingewikkelder. Hij bleek onvindbaar. We konden niet inchecken als hij niet gevonden werd. De beamte zocht op alle zoektermen en Manuel zocht in zijn telefoon naar een bevestigings email. Uiteindelijk herinnerde ik me dat we destijds een printscreen hadden gemaakt op de tablet en mocht ook Manuel met de vlucht mee, echter pas nadat we wat zware dingen uit zijn tas hadden gehaald want door alle souvenirs was de backpack te zwaar voor de normen van een budgetairline.

Op Miami, op de lowbudget airport Fort Lauderdale, hadden we een nachtje te overbruggen. Gelukkig bleek het een prima vliegveld te zijn daarvoor. Goed werkend internet, veel stopcontacten, vloerbedekking en het belangrijkste, stoeltjes zonder leuningen. We konden dus lekker op de stoeltjes liggen. We werden door geen enkele beamte weggestuurd, dus het was een prima nacht (we slapen regelmatig minder goed). De volgende ochtend moesten we opnieuw inchecken. Weer waren er problemen met Manuel zijn naam waardoor er vanalles moest worden aangepast in het systeem. Daarbij moesten we een bewijs tonen dat we Jamaica weer zouden verlaten. Dat ticket hadden we, maar de beamte wilde per se een 6cijferige code hebben. We konden alle informatie tonen, maar er was gewoonweg geen 6cijferige code. Voordat we groen licht kregen waren we ook deze keer meer dan een uur verder. Dat we elke keer bij de tassencontrole er ook nog eens worden uitgepikt om de tas volledig op z'n kop te keren zorgt er inmiddels voor dat we ons bijna criminelen voelen. Helemaal na een extra controle voordat we konden boarden en Manuel zelfs zijn sokken half uit moest trekken.

Na een korte vlucht naar Montego bay op Jamaica zijn we er nog niet. Voordat we door de douane mogen moeten we langs het health bureau. Ons gele boekje moeten we voor het eerst op reis (uitgezonderd in het ziekenhuis) tonen. Oeps, die zit in de backpack aangezien we die nooit nodig hadden. Gelukkig mogen we na een spervuur aan vragen toch door. Dan hopen we onze Jamaica stempel te krijgen maar niet voordat de overijverige beamte nog telefoonnummers wil hebben van de hostels waar we verblijven en ons uitticket wil zien maar niet tevreden is. We moeten volgens haar tickets tonen van de hele reis terug naar Nederland. Gelukkig vroegen ze ons dat niet 13 maanden geleden. Ik had inmiddels moeite om mijn lach in te houden van alle zinloze vragen en nutteloze adviezen hoe we ons paspoort moeten gebruiken volgens haar. Maar uiteindelijk mogen we Jamaica in. Als we onze backpacks van de band halen zien we dat ook Manuel zijn backpack nog is doorzocht, we worden goed in de gaten gehouden.

Als backpacker in Jamaica heb je het iets lastiger dan in de meer typische backpack landen. In Jamaica zijn ze gewend aan resort-toeristen die een aardig zakcentje hebben. We komen dan ook bijna niet van het vliegveld af met goedkoop vervoer. Gelukkig lukt het uiteindelijk wel en daarna is het een stuk gemakkelijker. We verplaatsen ons met busjes of route-taxis. Hiervoor betaal je een standaard tarief of je nu met z'n tweeën er in zit of met 7 mensen in een personenauto wordt gepropt.

Na een paar keer overstappen komen we aan in Negril. We slapen in een hostel omgeven door groen en we lopen wat langs het strand richting de populairste bar van het hele eiland. Op een cliff ligt Rick's bar waar we een drankje doen. Verder doen we onze eerste indrukken op van de rasta's. 'Yo man, relax man, yeah man, Respect!' krijgen we om de minuut om onze oren. Ook ruikt het werkelijk waar overal naar wiet, ondanks dat het officieel verboden is op het eiland. We worden door iedereen aangesproken, moeten regelmatig een box uitdelen of een vage handdruk en iedereen wil dat we in hun winkel komen kijken, of dit nu een souvenirsstalletje is of een supermarkt. Best vreemd, zie je ze al proppen voor de Albert Heijn in Nederland, kom alsjeblieft blikje tonijn bij ons kopen.

De dag erna verkennen we 7 miles beach. We hebben wel zin in een flinke wandeling, maar het strand bleek best lang, maar geen 7 miles te zijn. We zwemmen in het prachtig blauwe water, lopen langs de luxe resorts waar elke dag stelletjes in het huwelijk treden en schuilen voor wat tropische buien. Het is echt prachtig, al vinden we alle Jamaicanen wat opdringerig, hoezo 'relax man!'. Vanuit Negril gaan we terug naar Montego bay, al zeggen we in alle route taxi's Mo'Bay, zoals de locals het noemen. We zeggen standaard dat we al vaker op Jamaica zijn geweest, omdat ze anders in plaats van twee dollar twintig dollar vragen. Een leugentje om bestwil dus. Iets buiten Montego bay checken we in bij een super fijn hostel. Voor de prijs van een dormbed mogen we op een eigen kamer in een prachtige villa met zwembad en uitzicht op de zee. Samen met een Duiste meid spenderen we de middag op Docters cove bay, het beroemdste strand van Jamaica, maar piepklein. Gelukkig is het laagseizoen op het eiland, dus erg rustig. In de avond aten we met het hostel afhaal jerk chicken, een typisch Jamaicaans barbecue gerecht. Daarna zaten we nog gezellig buiten met wat Jamaicanen (uit de buurt) en hostelmensen.

De dag erna wilden we kitesurfen. Ondanks dat we dat al eerder hadden aangegeven bij een kiteschool bleek op de dag zelf dat er geen geschikte kites waren. Op goede hoop gingen een naar het strand om te kijken of we ergens anders konden huren. Dit bleek gelukkig het geval. Het strand en de zee waren prachtig, maar niet ideaal voor kitesurfen. Nadat Manuel wat problemen had met zijn eerste kite, kon hij gelukkig daarna met een andere kite varen. Ik wilde nog wat les, maar de kite die Manuel vlak daarvoor inwisselde werd opeens mijn leskite. Erg lastig, samen met een te kleine baai waar ik niet kon staan, vlagerige wind en een kiteleraar waar ik niet zo van onder de indruk was. Ik besloot daarom ook halverwege te stoppen, nadat mijn iets te directe Jamaicaanse leraar even dacht de kite voor mij in te sturen en mij direct met een enorme noodgang in het water liet storten en vrij negatieve opmerkingen maakte als ik iets niet goed deed. Gelukkig had Manuel wel een mooie tijd op het water al was de wind ook niet goed genoeg om lang te blijven.

In de middag gingen we daarom naar Falmouth. Het dorpje zelf was erg rustig en er was niet veel te beleven. We hadden een tip gekregen om iets buiten het dorp een restaurantje te bezoeken. Vanaf daar konden we goedkoper met een bootje mee om het 'Glistening water' fenomeen te zien in de 'Luminious lagoon'. Nadat we heerlijke vis hadden gegeten, gingen we de boot op toen het donker begon te worden. In een baai, waar zout en zoet water bij elkaar komt zitten algen in het water die licht afgeven wanneer er beweging plaats vindt. Al terwijl we vaarden zagen we achter de boot een enorme licht blauwe neon-achtige vlek dat de moter veroorzaakte. Ook zagen we lichtgevende vlekken in het water, dat waren de vissen die er zwommen. Midden in de baai mochten we zelf in het water zwemmen. Super gaaf als je door het water beweegt en alles ziet oplichten. Erg moeilijk om vast te leggen met de camera, maar super speciaal om in te zwemmen. Zelfs toen we weer uit het water kwamen glinsterde ons lichaam nog.

Na twee dagen in en rond om Montego Bay namen we weer wat route taxis richting de volgende stop, Ocho Rios. Een plaatsje waar veel cruise schepen aanleggen, maar nog minder backpackers komen dan op onze vorige bestemmingen. Een kamer in het enige hostel is iets te prijzig, maar bij gebrek aan andere reizigers hebben we een prive dorm. We hadden het plan om naar de Dunn river falls te gaan, maar na wat navraag bleek het ontzettend duur te zijn en vol met toeristen. We maakten daarom maar een mooie wandeling langs de kust en toen stuitten we opeens op een mooie waterval die het water in liep. Wat bleek, we waren gestuit op het einde van de Dunn river waterval. Niet behoordende bij het park, maar prachtig om te zien dat de waterval de zee in loopt. Daarbij ook nog eens gratis en hooguit wat locals. Wat een geluk. 's Avonds kunnen we geen goedkoop restaurant vinden en vragen daarom aan de receptionist van het hostel waar we kunnen eten. Hij oppert het foodcourt, waarbij wij terug denken aan Azië en allerlei locale tentjes hadden verwacht. Bij aankomst bleek het een verzameling te zijn van de Burger King, KFC en nog meer fastfood tenten. Tja, het paste in ieder geval in het budget.

De tweede dag in Ocho Rios gaan we opzoek naar een leuk lokaal strandje. We maken een lange wandeling door de brandende zon, maar kunnen geen leuke strandjes vinden, alleen stranden van resorts waar je 10 dollar per persoon voor moet betalen waar we geen behoefte aan hebben. We houden het bij een lange wandeling en willen voor de middag een ander plan bedenken als het ineens begint te regenen. We waren de tropische buien wel gewend, maar deze regen stopte niet meer. We komen de hele middag niet meer buiten het hostel en luisteren naar het getik van de regen en de onweersklanken.

De volgende dag reizen we door naar onze laatste stop op Jamaica. Port Antonio ligt blijkbaar niet meer op de gangbare toeristenroute, want we komen ze niet meer tegen. Ook zijn de wegen wat slechter, maar daar trekken de scheurende taxi's zich niets van aan. We slapen de eerste nacht bij een echte Rastafarian. Nadat we onze backpacks hebben achtergelaten in zijn huis, nemen we een route taxi maar een mooi strand. Voor Frenchmans cove beach moesten we betalen, maar we hadden overal gelezen dat het echt de moeite waard was, dus we gingen ervoor. Het was inderdaad prachtig. Een riviertje liep de baai in, die omgeven was met hoge rotsen. We vermaakten ons er de hele middag en vonden het geen probleem dat het grotedeels bewolkt was, anders is het veel te warm. We waren er inmiddels wel achter dat we 's ochtends zo snel mogelijk foto's moesten maken, als het nog volledig zonnig was. 's Avonds bereidde de rastafarian een typisch gerecht voor ons. Vis met allerlei kleine bijgerechtjes, zoals ze meestal zelf ook eten. Een leuke locale ervaring.

De laatste dag op het eiland hadden we nog een wishlist aan mooie plekken af te werken. We begonnen bij de blue lagoon, een 65meter diep meer dat minder blauw was dan verwacht. Misschien waren de verwachtingen ook wel iets te hoog door het de 'world famous blue lagoon' te noemen. We gingen daarom vrij vlug door naar een strandje verderop. Niet world famous maar wel super mooi. Winniefred beach is één van de weinige stranden die nog voor gewone Jamaicanen te bezoeken is. Veel prachtige stranden zijn opgeslokt door luxe resorts die hoge toegangsprijzen vragen. Gelukkig konden we hier met slechts een handvol anderen van genieten. Naast Winniefred beach ligt Boston beach waar volgens de locals de oorsprong ligt van één van Jamaica's lekkerste gerechten, de jerk chicken. Jerk chicken (of pork) is vlees gemarineerd in lokale Caribische kruiden en daarna langzaam gegrild op houten stokken onder een metalen plaat. Hoewel soms pittig vinden wij het heerlijk. Na deze lekkere lunch namen we voor de laatste maal een route taxi naar Long Beach waar we de enigen waren op een uitgestrekt strand. Wat schoolkinderen spraken Manuel aan in de hoop dat ze een slaatje uit hem konden slaan, maar verder dan een groepsfoto kwamen ze niet.

Na een laatste nachtje op Jamaica vertrokken we de volgende ochtend naar Kingston airport. Op naar onze (een na) laatste bestemming; Cuba!

English highlighs will be added later.

Voor foto´s klik op de volgende link https://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/