Van de tanga's in Rio de Janeiro tot de techno is Sao Paulo

Eigenlijk hadden we niet verwacht dat we naar Brazilië zouden gaan, maar qua vluchten en reisroute kwam het goed uit. Een goede keuze blijkt achteraf, want ook al zijn we niet erg lang gebleven, het was een leuke eerste intrede in Zuid Amerika.

In Los Angeles hadden we ons vluchtig ingelezen en daarbij stuitten we gelijk op het punt dat het zonder uit-reisbewijs lastig was om Brazilië in te komen, voornamelijk vanuit de USA. Omdat we geen extra geld aan vliegtickets wilden uitgeven zonder dat het noodzakelijk is, besloten we maar gewoon naar het vliegveld te gaan (wel ruim op tijd), en maar te kijken wat er zou gaan gebeuren. Er gebeurde niks, onze paspoorten zijn niet eens gecontroleerd. Omdat we al in de USA waren en we eerst een binnenlandse vlucht hadden voordat we doorgingen naar Rio de Janeiro, wordt er blijkbaar, behalve of we vloeistoffen mee zouden nemen, niks gecheckt. Dat viel dus reuze mee en is bijzonder weinig controle voor een land als de USA.

In Rio aangekomen namen we de airportbus naar het centrum. Het zou nog een klein stukje met de bus zijn vanaf een centraal plein naar ons hostel, dat we vant te voren al geboekt hadden. Maar het was allemaal weer even inkomen na Australië en Nieuw Zeeland. In de hitte met de backpacks probeerden we de juiste bus te vinden, zonder een woord Portugees te spreken. Dat was nog een hele opgave, want de chauffeurs deden er alles aan om ons vooral niet mee te nemen. Die Engels sprekende toeristen met die dikke backpacks, daar zaten ze helemaal niet op te wachten. Uiteindelijk vonden we ons hostel, dat geen bordje had buiten hangen en daardoor moeilijk te lokaliseren was. Precies zoals we ooit begonnen waren in Moskou.

De eerste middag deden we het rustig aan en verkenden we vooral het centrum. Schitterende koloniale gebouwen, mooie pleinen en grappige straatjes vol kinderkopjes. Het straalde gezelligheid uit en het leven speelde zich vooral op straat af. Volle terrasjes, vele straatverkopers en rommelige marktjes. Maar ook zagen we veel zwervers en er zijn ook straatjes die er vooral vervallen uitzien. Wel konden we overal met een veilig gevoel rondlopen, iets wat ons al reuze meeviel. Na de eerste middag vonden we de stad zo leuk, dus nadat we plannen hadden gemaakt besloten we gelijk om een week te blijven in plaats van de geplande vier dagen. Dat betekende wel nog een week op een dorm, want het prijsniveau in Brazilië ligt hoog.

We hebben ons geen moment verveeld in Rio. De eerste avond zijn we gelijk met anderen uit ons hostel de straat op gegaan om te feesten. Op vele plekken in de wijk Lapa staan bandjes buiten de spelen en wordt er omheen gedanst. Ook zijn er overal straatstalletjes die drankjes verkopen, zoals de typisch Braziliaanse caipirinha. Wat een gezelligheid! Overdag hebben we de wijken Lapa en Santa Teresa verder verkend. Twee wijken tegen de heuvels opgebouwd die rijk zijn aan vele barretjes, restaurantjes en kunstzaakjes. Ook bevinden zich daar de Lapa trappen, vol gelegd met mozaïek wat het levenswerk is van slechts een man. Helaas heeft hij ook het leven gelaten op deze trappen (de meeste vreemde verhalen over de doodsoorzaak doen de ronde), maar hij heeft een kleurrijk stukje Rio achtergelaten dat druk bezocht wordt door touristen.

Verder zijn we vanuit ons hostel naar het Corcovado beeld (beroemde Christus beeld) gelopen, een hele wandeling, maar zeker de moeite waard waarbij we door leuke straatjes liepen en door het stads-regenwoud van Rio kwamen (en zelfs aapjes tegenkwamen). Het beeld zelf was mooi, maar eigenlijk vonden het van een uitzichtspunt vanuit het regenwoud nog mooier. Vanaf dit uitzichtspunt zagen we ook het Maracana stadion liggen, dat 80.000 zitplaatsen biedt en waar de Wk-finale gespeeld zal worden. Tot die tijd wordt het nog voor competitiewedstrijden gebruikt en zodoende zaten we die avond zelf in het stadion. Er waren geen 80.000 plaatsen verkocht (wat ivm opknapwerkzaamheden voor het wk ook niet mag), maar de supporters die er zaten maakten voldoende lawaai door middel van zingen en trommelmuziek.

Zonder Ipanema beach en vooral het bezoeken van Copacabana beach is een bezoek aan Rio niet compleet, dus ook wij legden ons handdoekje daar in het zand. Het is een 'gewoon' stadsstrand, maar precies zoals je je voorstelt bij Brazilië, de dames in tanga's en mannen in te kleine zwembroekjes lopen allemaal langs de waterkant. Met veel trots worden de lichamen geshowd. Een leuk gezicht. We sloten deze stranddag af met het bekijken van de zonsondergang. Niet vanaf het strand, maar vanaf een berg die te bereiken is met een kabelbaan. Vanaf dit punt hadden we een geweldig panorama uitzicht over de hele stad. Langzaam zagen we zon achter de bergen en het Christus beeld verdwijnen en werd het donker. De lichtjes in de stad gingen aan en ook dit leverde weer wat ohh's en ahhh's op, prachtig!

De laatste dag verdiepten we ons wat meer in de Favela's van Rio. Het grootste gedeelte van Rio de Janeiro bestaat uit favela's, maar sinds enkele jaren is het grootste deel veilig om in te wonen en is overal water en electriciteit. Dit betekent niet dat er geen armoede meer is, maar er worden wel grote stappen gezet om de leefomstandigheden te verbeteren. Tijdens ons bezoekje aan een deel van een favela, onder begeleiding van een gids, kregen we ook vooral de sociale projecten te zien, zoals bibliotheken en internetvoorzienigen. Ook kregen we een goed overzicht van de grootte en chaos, omdat we met een kabelbaan over vele favela's reisden. Sinds 2011 kunnen de bewoners voor maar 30 cent zich verplaatsen over en tussen de favela's. Een metrosysteem aanleggen was onmogelijk, en ook met oog op het naderende wk werd besloten om een kabelbaan te bouwen. Wel een vreemd gezicht, maar best handig.

Op de laatste avond in Rio gingen we nog een keer naar het Maracana stadion. Met onze studentenkaarten konden we relatief goedkope kaartjes regelen en er werd een soort Champions League wedstrijd gespeeld, wat voor nog meer sfeer zou moeten zorgen. En dat klopte, in plaats van op de verkregen plaatsten te gaan zitten, mengden we tussen de fanatieke supporters. Dit betekende wel de hele wedstrijd staan, want 90 minuten lang werd er gezwaaid, gezongen en aangemoedigd. Dat kan natuurlijk niet zittend. Na weer een gewonnen wedstrijd, namen we de metro terug naar het hostel. Rond 1 uur 's nachts liepen we het laatste stukje, waarbij we slechts een rustige straat door moesten lopen. En daar stonden ze dan. Twee straatkinderen van slechts een jaar of 11 stonden op nog geen 2 meter afstand met stenen in hun handen naar ons te roepen. Nu spreken we de taal niet, maar het is niet moeilijk om te bedenken waar ze op uit waren. Zolang het niet echt noodzakelijk is, houden we graag ons geld en de kleine camera zelf bij ons, dus zodra er in de verte wat werd geroepen en de jongens werden afgeleid, konden wij het op een rennen zetten. Weer naar drukke straatjes. Gelukkig waren het slechts 2 kinderen en geen straatgroep en hadden ze 'slechts' stenen bij zich, want kinderen tot 12 jaar kunnen niet berecht worden in Brazilië, dus hebben in feite vrij spel. Maar in dit spel was het 1-0 voor ons. Dus ook de voetbalfoto's zijn op flickr te bewonderen.

Na een week Rio was het tijd voor een dorpje. Wat zuiderlijker aan de kust ligt het dorpje Paraty. Een typisch Portugees koloniaal dorpje, dat tijdens de hoogtij dagen een belangrijke positie bekleedde met betrekking tot goud- en koffiehandel. Het centrum is in oude staat is gebleven, omdat het na de hoogtij dagen in de vergetelheid was geraakt, en daardoor zijn er pas in 1970 verharde wegen naartoe gelegd om het dorpje te kunnen bereiken. In het oude centrum liggen nog straatkeien en vindt het verplaatsen per voet of per paard en wagen plaats. Een grappig detail is dat al sinds 1600 de straten van dit oude centrum bij volle maan vollopen met water. Er zijn gaten in de muren gemaakt en enkel bij vloed tijdens de volle maan stroomt er water de straten in, tot zo'n 10cm hoogte. Zo houden ze de boel mooi schoon. Wij waren er vlak na volle maan en zagen de straatjes weer langzaam leeg lopen. Gelukkig maar, want het is best lastig als alles onder water staat.

We hebben rondgelopen in het dorpje, waarbij elk straatje even fotogeniek was en we hebben vanuit de haven een relaxte boottour gemaakt. We hebben ons goed vermaakt met snorkelen, zwemmen en strandjes aan doen. Met de locale bus zijn we nog een dag naar een dorpje 20 kilometer verderop gereisd, genaamd Trindade. Hier hebben we verschillende kleine wandelingen gemaakt het regenwoud in, naar strandjes en een natural pool.

Alvorens we naar de grens met Argentinië zouden reizen, waar we de Iguazu waterfalls wilden bekijken, deden we Sao Paulo nog aan. In eerste instantie hadden we wat twijfels over de veiligheid in deze stad, maar andere reizigers verzekerden ons dat het prima te doen was. Omdat het nachtleven bekend staat als het beste nachtleven in heel Brazilië, wilden we dat natuurlijk niet missen. Manuel verlangde al lange tijd weer naar een technofeestje, en toevallig was er in de bekendste club van de stad, D-Edge, een technoavond. Ons hostel zette ons op de kortingslijst, wat behoorlijk scheelt bij zo'n club. Bij de ingang kwamen we twee andere Nederlanders tegen, die voor werkbezoek in Sao Paulo waren maar wel een feestje wilden meepakken. Door daar achteraan te lopen, liepen wij opeens met vipbandjes naar binnen. Niet dat de vipruimte heel spectaculair was, maar ze hadden er in ieder geval schone toiletten. Verder voel je je soms als reiziger enigzins verkeerd gekleed, en bleken vooral de vrouwen niet voor de muziek te komen maar om zien en gezien te worden. Allemaal jurkjes en rokjes en hoge glitterhakken. Laten die nu net niet in mijn backpack zitten. Gelukkig maar, want het was gezellig en pas rond half 7 besloten we weer eens naar ons hostel te gaan. Op platte schoenen loop je dan een stuk makkelijker naar buiten bleek. Inmiddels was het weer licht, dus ook niet meer zo onveilig als het eventueel 's nachts zou kunnen zijn.

Na uit te slapen, in hoeverre dat lukt in een dorm, werd het voor mij een rustige zondag en besloot Manuel ook het voetballeven in Sao Paulo te ontdekken. Het was een oud stadion met een iets grimmigere sfeer, maar ook in Sao Paulo schreeuwden de supporters weer de longen uit hun lijf tijdens de vele liederen en aanmoedigingen.

Omdat we nog wel iets van de stad moesten zien, een heel klein gedeelte van de stad die 20 miljoen inwoners heeft, besloten we eens mee te doen aan een citywalk. Eens iets anders en voor een keer wel leuk, al werd er ook veel verteld over gebouwen en torens die niet zo interessant waren. Daar kan de tourleider dan weer niks aan doen, want het is in Sao Paulo soms wel zoeken naar de mooie en historische gebouwen. De mooie kerken en oude straatjes werden afgewisseld met grote betonnen flats die niet zouden misstaan in Rusland. Al lopend achter de tourleider aan bleek er nog een Nederlandse in de groep te zitten. Ellen had als stewardess een dag de tijd om een glimp van Sao Paulo op te vangen, en had zich zodoende ook aangesloten bij de tour. Nadat Manuel en zij even aan de praat waren geraakt, bleek ze oorspronkelijk uit Dedemsvaart te komen en ze veel gezamenlijke mensen/ vrienden kenden, toevallig!

Na deze tour begaven we ons naar het busstation, waar we de bus naar Foz de Iguazu zouden nemen, om daar de grens over te steken naar de Argentijnse kant van de watervallen. Onze eerste lange bustour in Zuid Amerika stond op het programma, van zo'n 15 uur, waarmee we ons bezoek aan Brazilië alweer afsluiten.

http://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/