Van het bruisende Hong Kong naar het idyllische Karstgebergte

Qianmen metrostation Beijing, de plek waar de wegen van Manuel en mij tijdelijk werden gescheiden. Manuel stapte samen met Valentijn en Diederik op de lijn naar het oosten richting het vliegveld, ik de lijn naar het westen richting het treinstation. Twee dagen eerder had ik een treinkaartje gekocht naar Hong Kong. Ondanks dat het hostel beweerde dat de trein voor de komende maand volgeboekt was, lukte het om op het treinstation een kaartje te regelen. Omdat dit volledig in het Chinees was en de prijs veel lager was dan op internet stond had ik m'n twijfels, maar het bleek het juiste ticket. Ik mocht weer 24 uur in de trein (al had ik eigenlijk wel even genoeg van al die slaaptreinen).

Na de paspoortcontrole in Beijing vertrok de trein. Dit maal had ik een coupé met 5 anderen (3 bedden boven elkaar aan beide zijden) en kon je de coupé niet afsluiten. Dit betekende dat het licht gereguleerd werd en om 10 uur 's avonds was het blijkbaar tijd om naar bed te gaan. Hierdoor was iedereen om 7 uur 's ochtends alweer in de benen en werd ik wakker van dampende noodle-luchten en gorgelende Chinezen die lekker boven de wasbak aan het spugen waren. De wc was op z'n Chinees (zo'n gat) en dat is in een wiebelige trein best een uitdaging. Verder was er wederom een heetwater kraantje en een wasbakje. Mijn coupé genoten konden (verrassend genoeg..) geen woord Engels. Dat was dus een beetje ongemakkelijk naar elkaar lachen en proberen met handen en voeten wat duidelijk te maken, maar ze deden niet echt hun best. Ze hebben er de hele reis over gedaan om uit te vogelen waar ik vandaan kom, en zelfs na het laten zien van een wereldkaartje en ansichtkaarten van Nederland was het nog niet te begrijpen voor ze. Ik kwam uit het land van Obama, juist.

In het begin van de middag, de volgende dag, was ik gearriveerd in Hong Kong. Na de paspoortcontrole volgde een griepcontrole. Een man richtte een soort pistool op m'n voorhoofd, ik denk om de temperatuur te meten. Aangezien ik door mocht lopen ging ik ervanuit dat ik gezond verklaard was, dus op naar het hostel. Op het internet had ik me al wat verdiept in de hostels in Hong Kong, die niet bepaald hetzelfde zijn als op andere plekken. Geen gezellige gezamelijke ruimte met keuken en dergelijke. In Hong Kong heb je de keuze uit een hotel of een shabby kamertje. Aangezien HK duur is (voor backpacker-begrippen) was er voor mij geen keuze. Ik sliep in een dorm zonder ramen in Chunking Mansions. Wel midden in de stad maar verder niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het lag op de 10e etage met hele vreemde hostelgangers (overigens alleen mannen..), ingang via een vreemd shabby marktkraampjes-gebouw vol electriciteitsdraden, liften met rare mensen etc. Ik lette daarom goed op met wie ik de lift nam (andere mensen die er uit zagen als reizigers ed) en daardoor was het wel goed te doen, maar verreweg van gezellig.

Los van het hostel is Hong Kong in een woord geweldig! Het is een stad waar het westen het oosten ontmoet. Een geweldige skyline, een groot business district en luxe shopping malls, maar tegelijkertijd marktkraampjes met de vreemdste producten, ouderwetse dubbeldekker trams en overal Chineese invloeden. HK bestaat uit verschillende eilanden, waarvan ik er 3 heb bezocht. Ik heb onder andere de peak bezocht met de peaktram (al was het uitzicht door smog beperkt), door de straatjes geslenterd in het luxere Soho, de goldfish-, birds-, flower-, night- en ladiesmarket bezocht en werelds grootste bronzen zittende Buddah gezien (met de kabelbaan). Verder de schitterende skyline keer op keer bekeken, het mooiste tijdens de Symphony of lights (lichtshow op de gebouwen), maar ook een vissersdorpje bezocht. Hierdoor was de drukte goed af te wisselen met rustigere plaatsen.

Een deel van deze bezienswaardigheden heb ik bezocht met een Duiste jongen die ik had ontmoet in de dorm, een van de enkele normale hostelgangers. Erg gezellig. Tijdens de stukjes die ik wel alleen heb gezien had ik in wachtrijen of bij eettentjes gelukkig wel veel aanspraak, waardoor alleen reizen prima te doen is. Na dik 3 dagen Hong Kong, wat voor mijn reistempo meer dan genoeg was, vertrok ik naar Shenzhen (even buiten Hong Kong, weer in China), om vanaf daar de trein naar Guilin te nemen. Wederom had ik een hardsleeper geboekt, al was er in deze trein meer sprake van een grote slaapzaal met 65 chinezen en mijzelf. Bij het boeken van de treinen heb je de keuze uit een softsleeper, hardsleeper of hard seat. Omdat de hardsleeper prima ligt, zijn het eigenlijk meer de Chinezen die het 'hard to sleep' maken. De vieze scheten, boeren en het spugen maken het er niet smakelijker op. Toen het me in de ochtend op viel dat de kinderen boven de wasbak worden gehouden om te plassen, en dit dus ook over het kraantje heen gaat waar ik al enkele keren mijn tanden had gepoetst, moest ik toch even slikken. Met de weerstand nog niks aan de hand dus.

Na aankomst in Guilin heb ik de bus naar een plaatsje 50 kilometer verderop in het Kartsgebergte genomen, genaamd Yangshuo. Een echt touristenplaatsje met heel veel restaurantjes, stalletjes en marktjes met een schitterend uitzicht op de karstbergen en de rivier, omgeven door rijstterrassen en mooie groene natuur. Aan alles kon ik merken dat ik meer in de binnenlanden was dan in de grote steden. Er werden meer foto's genomen (blank en blond vinden ze bijzonder), de prijzen lagen lager en er was geen smog meer. De eerste dag heb ik het plaatsje verkend. Langs de marktkraampjes gelopen, door de straatjes vol barretjes, van het uizicht langs het water genoten en de plaatselijke voedselmarkt bezocht. Hier kwam ik erachter dat ze in China nog steeds hond eten.

De tweede dag heb ik, zoals een Hollander betaamt, een fiets gehuurd en de omgeving verkend. In het hostel waren op dat moment geen leuke andere reizigers om iets mee te ondernemen, dus ik besloot alleen te gaan. Wanneer je dit alleen doet word je heel veel aangesproken. Sommige Chinezen willen hun Engels oefenen, al komen ze niet verder dan 'how are you' en moet je vooral niet een te lang antwoord terug geven. Anderen willen een foto van je of met je op de foto. Dit gebeurt òf (semi)stiekem, òf er wordt zomaar een baby in je handen gedrukt òf ze maken er werk van en kopen eerst een bloemenkrans (de mannelijke helft). Uiteraard prefereer ik het laatste, al zijn de bloemen door de hitte en zon na 15 minuten wel verlept.

In de middag, na wat fietsen door kleine dorpjes en ik even ergens wat wilde drinken, kwam er een Chinees echtpaar op me af. De vrouw sprak goed Engels en ze bleken in Beijing te wonen waar zij werkte voor een internationaal bedrijf. Ze vonden het erg leuk dat ik alleen reisde en vonden het dapper dat ik dat deed tussen de niet-Engels sprekende Chinezen. Ze nodigden me uit voor lokale thee aan het water, waar ik natuurlijk geen nee tegen zei. Het was erg gezellig en we hebben er 2 uur gezeten. In de avond waren er twee Chineze meiden in het hostel waar het wel mee klikte. Met behulp van google translate en de nodige biertjes en orange tea-shotjes (die niet te drinken waren, maar zij bleven aanslepen) hebben we een leuke avond gehad.

Verder heb ik ook nog een dorpje in de buurt bezocht, genaamd Xing Ping. Dit dorpje was nog wat authentieker. De helft van het dorpje was touristisch met bootjes en stalletjes, de andere helft was slaperig te noemen. De inwoners hingen veel achter de tv of waren hun was of andere huishoudelijke dingen aan het doen. In Xing Ping was tevens de 20-yuan fotospot. Yuan is de munteenheid in China en omdat het karstgebergte een mooie en typerende plek van China is, is de achtergrond van het briefje van 20 het decor van de bergen vanuit Xing Ping. Tegen het einde van de middag heb ik samen met de Chineze meiden en een jongen uit Argentinie die in het hostel was gearriveerd een berg beklommen. Het doel was de sunset zien boven de karstbergen en het was werkelijk schitterend! Daarna zijn we met z'n allen uit eten gegaan, erg leuk met lokale Chinezen.

Omdat het klikte met de Argentijn, besloten we de dag erna samen de omgeving per fiets te bekijken, nu de andere kant op dan waar ik al was geweest. Tussen de bergen door, langs de rivier, tussen het wasgoed en kippen door in de dorpjes en onderweg besloten we een grot te bezoeken. Vol met stalagnieten en stalagtieten, maar met een Chinees tintje: alles was verlicht met doldwaze discoverlichting. Aan het einde van de grot bevond zich nog een modderbad en een hotspring, niet verkeerd!

Na een gezellige laatste avond in het hostel, was het tijd om de volgende ochtend naar Chengdu te reizen. Al eerder had ik, toen ik met de trein in Guilin was aangekomen het treinkaartje naar Chengdu geboekt. Aangezien er helemaal niks meer in het Engels stond aangegeven, heb ik al wachtend in de rij uitgetekend watvoor kaartje ik wilde boeken. Samen met wat lukraak gekozen Chineese nagetekende tekens van mijn vorige treinkaartje was het gelijk duidelijk toen ik aan de balie stond, de kleine overwinningen! Wel jammer dat ze geen hard sleepers meer hadden, dat betekende 25 uur zitten (3e klasse).

Bij vertrek snapte ik waarom de Chinezen altijd naar de trein rennen en dringen, aangezien er per wagon 118 zitplekken zijn er er ook Chinezen zijn met sta-kaartjes (het kan nog erger), en die proberen een zo goed mogelijk plekje te zoeken. Daar zit je dan, tussen de Chinezen, tassen, geur van rook en de kinderen. De hygiëne was ver te zoeken, omdat alle etensresten op de grond gegooid werden. Ik zat in een zitje van 3 bij 3 stoelen, echter was het door 2 kinderen 4 bij 4 geworden, lekker krap. Ik ben er inmiddels wel achter dat kinderen en lange afstandtreinen geen goede combi zijn. Ze vervelen zich (uiteraard) en dat resulteert in gejammer en gehuil, de hele reis. Daarbij besloot het kind tegenover mij ook in de eerste 2 uur al 2 keer te kotsen, over zichzelf, z'n moeder en de bank heen. De baby naast mij werd met enige regelmaat bij mij op schoot gedropt met de tekst 'help me, take care', waarna de moeder vertrok. De eerste keer is dit nog schattig, maar waarna het kind het eten lekker weer uit de mond laat vallen en z'n halve flesje over me heen had gedropt (hebben ze hier niet van die handige flesjes waar het niet uitloopt als je het op de kop houdt..) had ik er wel genoeg van. Los hiervan was het uitzicht wel schitterend en was de ervaring wel leuk (voor een keer dan).

Na een gebroken nacht was ik de uren aan het aftellen tot half 2, waarna ik er om 1 uur achterkwam dat de trein 5 uur vertraging had. Hoort er allemaal bij en gelukkig kreeg ik leukere mensen naast me zitten. In de avond arriveerde ik in Chengdu, waar ik na een snelle douche in het hostel Manuel van de trein ging halen. Het was heel leuk om een stukje alleen te reizen, maar nog leuker om nu samen weer verder te reizen!

Foto's: http://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/

English highlights

From Beijing on, the paths of me and Manuel seperated for eleven days. Manuel desperately wanted to visit North Korea, where I would rather travel to the amazing Hong Kong and the beautiful Karst mountains in the south of China. Hong Kong is an energetic city where eastern civilization meets western influences. Hong Kong consist of many islands where the fishermen countryside just lies on the other side of the amazing Hong Kong skyline. I met one of the few great people in my hostel, Fabian, and we visited both. During night the skyline is enlighted with a beautiful light show. The tall buildings in Hong Kong interchange with shabby goldfish-, bird-, flower- and ladiesmarkets.

Three days Hong Kong where enough and I continued my trip to Yangshuo, at the foot of the Karst landscape. The first two days I discovered the village and landscapes myself. I rented a bike together with an Argentinian guy I met, Gonza, to explore the surrounding for the next two days. Cycling between the peak mountains, country villages, local laundry, caves, chickens, the river and many ricefields made me quite the tourist attraction for the locals! Being tall and having blond hair apparently makes you a celebrity because my picture got taken a dozen times, including with babies and a selfmade flowerhat! One evening, we climbed one of the hills to watch one of the best sunsets I have ever seen.

Finally I had to meet Manuel again in Chengdu. But the only opportunity to get there was a 25 hour hard seater. This means being locked up in a 118 person cabin with at least 30 people extra standing. They sleep on the ground. Imagine all those people being Chinese, spitting, smoking, having horrible annoying children who get sick and puke and you can image it was a rough ride, with in the end a delay of 5 hours. Although, the view from the train was worth it. It was an experience I will never forget. 

http://www.flickr.com/photos/101171706@N07/sets/